Eğitim

Çocuğu yola hazırla; yolu çocuğa değil. Okuyunca neler geçti aklınızdan? Çocuklarımızı pamuklara sarıp büyütmek istiyoruz. Çıkacakları yolun tüm engellerini ortadan kaldırmak, çamurları temizlemek, çakıl taşlarını yok edip, tüm bilinmezlikleri bilinir kılmayı diliyoruz. Onlar hiç gözyaşı dökmesin, hayatın zorluklarını hiç çekmesin diye elimizden gelen herşeyi yapıyoruz. Bir çoğumuz pek çok zaman onların yüzleşmesi gereken sorunların  sorumluluğunu […]

Her davranış bir iletişim biçimidir. Peki asıl soru şu; bizim davranışlarımız çocuğumuza / eşimize nasıl bir mesaj iletiyor? Bir sorunla karşılaştığımızda gerçekten varlık göstermek, gerçekten duymak için dinlemek, ve içtenlikle nasıl yardım edebileceğimizi sormak çok basit; fakat çok çok etkili üç cümle.

Ebeveynlik rolümüz bazen insan olduğumuzu unutturacak kadar bizi içine çekebiliyor. Çocuklarımız için en iyisini yapmaya çabalarken herşeyi doğru yapmaya; onlara en iyi örneği oluşturmaya çalışırken bazen kendimize fazla yükleniyoruz. İnsan olarak hiçbirimiz mükemmel değiliz ve çocuklarımıza her zaman mükemmel görünmek durumunda değiliz. Tersi bir beklenti gerçekçi değil.

Maria Montessori der ki; “Bir çocuğa; tek başına başarabileceğine inandığı bir işte asla yardım etmeyiniz.” Anne/Babalar, öğretmenler, büyükler olarak kendimizi tutmak ne zor değil mi? Bazen acelemiz olduğundan, bazen sabrımız tükendiğinden, bazen de öğretme isteğiyle yapıveriyoruz çocuğun yerine. “Bak, ben sana göstereyim” “bak, böyle yapacaksın” vs…