Bu sözü “Danimarka yöntemiyle ebeveynlik” ve “Danimarka yöntemiyle oyna” kitaplarının yazarı Iben Sandahl söylemiş.
Çocuklar en iyi kendileri deneyimleyince öğrenirler ve evet bu süreç biraz dağınık, kirli ve zorlu olabilir.
Pek çoğumuz çocuklarımıza kıyamayıp “aman ellerini sileyim”, “aman düşersin”, “aman hastalanma” diyerek hemen koruma içgüdümüzle harekete geçiyoruz. Çok tehlikeli durumlarda tabii ki müdahele etmeliyiz; fakat onun için tehlike oluşturmayan alanlarda rahatça hareket etmesine, belki tırmanıp yuvarlanmasına, kirlenmesine, yaşamı tüm benliğiyle hissederek deneyimlemesine izin vermeliyiz. Bu konuda sizin kabul çizginiz nerede?
Bana göre bir derin nefes alıp; kendi yardım istemediği sürece “kurtarma” içgüdümüze yenilmesek; kendi kendisini kurtarmasına izin verebilsek çok daha özgüvenli, lider ruhlu, cesaretle becerikli çocuklar yetiştirebiliriz.
Siz bu konuda nasıl hissediyorsunuz?