Halbuki çocuklar da yetişkinler gibi sadece ihtiyaçlarını karşılamanın yollarını arıyorlar ve bu arayışı hisleriyle yönlendirerek bir davranış sergiliyorlar. Bizden tek farkları biz yetişkinler kadar mantık yürüterek hareket etmiyor olmaları. Fakat biz yetişkin bakış açımızla onları kimlik boyutunda yargılıyoruz ve sanıyoruz ki; bizi sinirlendirmek için bu hareketleri yapıyorlar.
Bizim kabulümüzün dışında bir davranış gösteriyor olmaları bu olumsuz etiketleri yapıştırmamızı gerektirmez; çünkü o etiketleri çocuklar gerçekten üstleniyor. En güvendikleri kişilerden gelen bu etiketler onlara yaşam boyu yansıttıkları bir inanç olarak yerleşiyor. “Ben sınavda çok başarılı olamam; tembel bir insanım” diyor mesela lise sınavlarına hazırlanan bir çocuk. Ya da “ablam başarılı olur; çünkü o çalışkan; ama ben tembelim” diyor hep yargılanarak kıyaslanmış bir çocuk.
Kabul gösterebildiğimiz bir davranış gördüğümüzde; örneğin çocuk gelip boynumuza sarılıp öptüğünde “ne kadar sevecen” diyoruz. Onu da o anda hissettiği sevgi ihtiyacından yapıyor halbuki çocuk.
Diğer olumsuz olarak nitelendirdiğimiz davranışları da olumlu görebilmek tamamen bizim algımıza bağlı. Biz bakış açımızı değiştirip etiketlemek yerine; “çocuğum hangi duygusundan hareketle oluşan ihtiyacından dolayı bunu yapıyor” diye kendimize sorabildiğimizde ve çocuğumuzu etkin dinleyebildiğimizde çok daha sağlıklı bir ilişki kurmamız mümkün.
Çocuğun davranışlarının bizde sorun yarattığı noktada onlara bu sıkıntımızı nasıl dile getireceğimizi bilmek ve doğan çatışmaları çözme becerisini edinmek için öğrenmeye açık ve çocuğuyla iletişimini güçlendirmek isteyen tüm anne-babaları Etkili Anne-Baba Eğitimi’ne davet ediyorum.