Pek çok çocuk için eve gelip okulda zorbalığa uğradığını anlatmak zor olabilir. Anlatmamasının sebebi utandığı için de olabilir, sizin nasıl tepki vereceğinizi bilmediğinden de olabilir. İçten içe kendini yetersiz ya da değersiz hissediyor ve zorbanın haklı olduğunu düşünüyor olabilir. Onun bazı hareketlerinin veya görüntüsünün zorbalığa sebebiyet verdiğini hissedebilir.
Bu yüzden aileler olarak bizlerin çocuklarımızı doğru gözlemlememiz, okul deneyimleri ve arkadaşlık ilişkileri hakkında iletişim kanallarını açık tutmamız gerekir. Peki nasıl belirtiler konusunda uyanık olmakta fayda var birlikte bakalım:
- Okula gitmek istemiyorsa veya servise binmek istemiyorsa – çoğu çocuk okulda başına neler geldiğini paylaşmak istemediği için ya da daha küçükken belki de doğru şekilde ifade edemediği için duyduğunuz tek cümle “okula gitmek istemiyorum” olabilir. Altındaki duyguya bakmak için daha derin bir sohbete girmek gerekir. Zorbalık serviste gerçekleşiyorsa “beni okula sen götür, yoksa gitmeyeceğim” gibi bir taleple karşılaşabilirsiniz.
- Okula gitmemek için sıklıkla “hastayım” diyorsa – Fiziksel bir rahatsızlığı olmayıp ruhsal olarak gerçekten yaralanmış olabilir. Geceleri uykusuzluk çekebilir.
- Gittikçe daha yalnız takılmak istiyorsa – Daha önceden keyif aldığı etkinliklerden artık keyif almayabilir. Depresif, kaygılı ve mutsuz olduğunu gözlemliyor olabilirsiniz.
- Eşyaları, parası veya değerli eşyaları daha fazla kayboluyorsa – Ya da eve getirdiği eşyaların zarar gördüğünü fark ediyorsanız.
- Vücudunda neden olduğunu anlatmadığı çürükler, morluklar, acıyan yerler fark ediyorsanız.
- Kendisiyle ilgili negatif konuşuyorsa – “Ben zaten aptalın tekiyim” “Çok çirkinim” vb. Çocuklar özellikle de güçlü gördükleri bir karakterin söylediklerine doğruymuşçasına inanır ve bunu kendi içinde bir inanca dönüştürebilir.
- Okulda tuvalete gitmekten kaçınıyorsa – Tuvaletler zorbalar için ideal yerler olabileceğinden oraya girmek istemeyebilir. Eve geldiğinde çok sıkışmış olarak tuvalete koşuyorsa bu olasılığı düşünebilirsiniz. Zorbalar çoğunlukla 2 ya da 3 çocuğu hedef almaz. Tek çocuğun yalnız olduğu ortamları kollar ve orada kıstırmayı hedefler.
Çocuğumuzun davranışlarını ve tavırlarını doğru gözlemlemek, çocuğumuzu tanımak ve normal dışı hareketlerini fark etmek, iletişim konusunda her zaman yargısızca açık olmak ve ne olursa olsun onu koşulsuzca kabul ettiğimizi ifade etmek önemli.
Deneyimlerinizi benimle paylaşırsanız çok sevinirim.
İçten sevgilerimle…