Simon Sinek’in paylaştığı bu söze rastlayınca çok etkilendim. Aslında iş dünyasındaki takımlar için söylenen bu cümleyi toplumun en küçük takımları olan ailelerimize de çok uygun buldum.
Ben ailelerin de hayat akışında bir takım olarak fonksiyon göstermesi gerektiğine inanıyorum. Ailenin her bir üyesi kendini takımın vazgeçilmez bir değeri, önemli bir parçası olarak görüp, birlikte yaşanacak mutluluk ve huzur için çalışmaya motive hissettiğinde o aile ortamı nasıl deneyimlenir bir düşünsenize…
Bunun için bana göre her bir aile üyesinin kişisel gelişimine, kendini gerçekleştirmesine, tanınmasına, görülmesine, sesinin duyulmasına ihtiyaç var. Bu süreçte sadece çocuklar büyümüyor ya da anne baba sadece çocukları yetiştirme görevini üstlenmiyor. Çocuklarla birlikte anne baba da büyüyor, gelişiyor.
Anne ve babanın çocuklarıyla birlikte büyüme fikrine açık olması; kendileriyle yüzleşme becerisine sahip olmalarını gerektiriyor. Kendileriyle yüzleşerek hatalarını, kendi yaralarını fark etmeleri ve kendilerini iyileştirme yönünde kendi üzerlerinde çalışmalarını gerektiriyor. Bütün aile gelişim odağında olduğu zaman herkes birlikte büyüyebilir. Hayatlarında tatmin duygusunu yaşayan bireylerden oluşan bir ailede herkes birbirinin mutluluğuna, başarısına katkıda bulunur. Kendini unutarak sadece çocukları ve eşi için yaşayan bir anne ya da baba uzun vadede içerleme hissedebilir, içinde patlamaya hazır bir öfke bombası taşır hale gelebilir. Öfkesinin altındaki duygusunu da teşhis ve ifade edemiyorsa kendini tükenmiş hissetmesi de doğal bir sonuç olabilir. Aynı şekilde kendini takımın değerli bir üyesi gibi hissetmeyen, anlaşılmadığını, görülmediğini hisseden çocuk da büyüdükçe ailesinden bağını koparmak isteyebilir.
Sonuç olarak dışta kalan her üye kendini ailenin diğer üyelerinden duygusal anlamda uzak hissetme, bağlantıda olmama, yalnızlık, kendi hayatını fazla bireysel yaşama ya da iyice içine kapanma, aileye karşı hiçbir sorumluluk ve bağ hissetmeme gibi sonuçlar yaşar. Böylece aile üyeleri birbirlerinden uzaklaşmış olur.
Siz ne dersiniz?
Ailece bir takım olarak işbirliği içinde yaşadığınızı düşünüyor musunuz?
Bu yazı size neler hissettirdi?
Benimle paylaşırsanız çok sevinirim.
İçten sevgilerimle.