Çocuklar okula giderek tabii ki iyi bir eğitim alacaklar ve pek çok beceri edinecekler. Fakat gerçek mutluluk sadece iyi bir eğitimle gelmiyor.
Çocukları tek başına eğitim ya da spor başarısı için değil; bir bütün olarak gelişime teşvik etmek gerekiyor. Odağımız özerklik, duygu yönetimi, sorumluluk, sosyalleşme, uyum ve kendini keşfederek gerçekleştirme olmalı.
Çocuklar direnci öğrendiklerinde hayatları boyunca kendilerine rehberlik edecek güçlü bir içsel pusulaya sahip olurlar. Daha önceki bir yazımda da bahsettiğim gibi “direnç”; oluşabilecek sıkıntılara karşı pozitif adaptasyon becerisidir.
Çocuklarımıza bir yenilgide kendini toparlama, duygularını yönetme, ve stresle baş etme becerileri kazandırabildiğimizde sağlıklı ve işlevsel bir yetişkin yetiştirmiş oluyoruz. Artık biliyoruz ki, direnç aynı zamanda anksiyete ve depresyonu önlemek için çok gerekli.
Stresle baş edebilen, sorun çözebilen, duygularını tanıyıp yönetebilen, sorumluluklarının farkında olan, kendini doğru ifade edebilen, hem kendisinin hem de karşısındakinin duygu ve ihtiyaçlarına duyarlı, hayat becerilerine sahip çocuklar mutlu çocuklar ve daha sonra mutlu yetişkinler oluyorlar. Hayatın iniş çıkışlarıyla baş edemeyen bir okul birincisi olmanın nasıl bir faydası olur ki?
Peki ya siz çocuklarınızı “bütün çocuk” olarak yetiştirebildiğinizi düşünüyor musunuz? Yoksa her şeyi aynı anda mükemmel yapmasını mı bekliyorsunuz? Ya da çocuğun işi ders çalışmaktır, hayatı nasıl olsa büyüyünce öğrenecek diye mi düşünüyorsunuz? Çocuklarınızı hayata hazırlamak için neler yapıyorsunuz? Bu süreçte neler deneyimliyorsunuz?