Herkes baba olabilir; ama çocuğuyla gerçek bir bağ kurarak onun büyümesine eşlik ve tanıklık eden, koşulsuz sevip bunu gösterebilen, sevgilerini emekle besleyip büyüten babaların çoğaldığını görerek seviniyorum son yıllarda.
Bu konudaki farkındalığın oluşması ve artması için de elimden ne gelirse yapmaya çalışıyorum.
Babalık; anneye “yardım” etmeyi değil; çocuğun hayatında anneyle eşit sorumluluk alabilmeyi gerektiriyor.
Çocukla bağ ve iletişim kurmak için onun konuşacağı yılları beklemeden, doğumdan itibaren bakımında aktif rol almayı gerektiriyor.
Çocuğun babanın varlığını hissetmesi için sadece eve gidip gelmek değil; onunla oyun oynamayı, kitap okumayı, kaliteli zaman geçirmeyi, sohbet etmeyi, dinlemeyi gerektiriyor.
Sadece maddi isteklerini ve ihtiyaçlarını karşılamayı değil; duygusal ihtiyaçlarında da yanında olduğunu hissettirmeyi, çocuğun duygularını anlamayı ve kabul etmeyi gerektiriyor.
Bunları ne kadar gerçekleştirebiliyorsunuz?
Gerçekleştirebiliyorsanız bu bilince ulaşmanıza neler etken oldu?
Gerçekleştiremiyorsanız neden? & Gerçekleştirmek için hangi adımları atabilirsiniz?
Kendi babalığınızla ilgili neler fark ediyorsunuz?
Babalık tarzınız kendi babanızınkiyle nasıl benzerlikler ve farklılıklar gösteriyor?
Benzerliklerin hangileri size iyi yönde hizmet ediyor? Hangileri etmiyor?
Etmeyenleri bırakmak için neye ihtiyacınız var?
Tüm babaların ve baba yüreği taşıyanların babalar günü kutlu olsun…