ZORBALIĞA UĞRAYAN ÇOCUĞUNUZA NASIL YARDIMCI OLABİLİRSİNİZ?
Duyacağınız şeyler her ne kadar canınızı acıtsa da olabildiğince nötr şekilde dinlemeye çalışın. Destekleyici olmanız fakat tepkisiz kalmanız önemli; çünkü sizin üzüntünüz, öfkelenmeniz onu paylaşmaktan alıkoyabilir.
Sorabileceğiniz en iyi soru “Nasıl destek olabilirim?” olacaktır.
Ben harika bir anneyim
Mükemmel Değil Yeterliyim
Elimden gelenin en iyisini yapıyorum
ve yapmaya devam edeceğim
Biliyorum
Çocuğum benim beklentilerimi gerçekleştirmek için değil;
Kendini gerçekleştirmek için yaşıyor
Onu görüyorum
Onu dinliyorum
Onu olduğu gibi kabul ediyorum
Onu olduğu gibi seviyorum
Ebeveynliğimde bana sürekli rehberlik eden cümle “Müthiş ebeveynlik kendini kontrol etmeye başlayıp; çocuğu kontrol etmeyi bıraktığında gerçekleşir.” Bu o kadar doğru bir yaklaşım ki; bunun farkına vardığımız anda tüm ebeveynlik deneyiminiz başka bir boyut kazanabilir.
Dünkü ankette %67 oranında “kendimi kontrol edemiyorum – olmuyor olmuyor” sonucu çıkınca bu paylaşımı yapmak istedim. Kendinizi kontrol edebilmek adına neler yapabilirsiniz?
Anne olmak bir çocuğu dünyaya getirmekten çok daha öte bir anlam taşıyor.
Daha görmeden, tanımadan bir canlıyı sevmeye başlamak…
Hayatta kalmak için sana bağımlı olan bir canlıyı içinde taşımak ve ona daha içindeyken bakmaya başlamak…
Daha içindeyken hayatını ona göre düzenlemeye başlamak…
Doğduktan sonra uykusuz gecelerde onunla ilgilenmek…
İki gündür anne olarak hissettiğimiz suçluluk ve yetersizlik duygusu üzerine konuşuyoruz. Bugün de bu duygular üzerine biraz daha konuşacağız ve bu duyguları hissettiğimizde nasıl daha kolay atlatabileceğimizi paylaşacağım.
Her birimizin burada benim aklıma gelenlerden farklı yöntemleri de olabilir. Onları da hepimize ilham olması açısından bizlerle paylaşırsanız çok sevinirim.
Öncelikle söylemek istiyorum ki; bu duygular tüm dünyadaki her yaştan, her ırktan, her sosyoekonomik sınıftan, herkese ait duygular.
Ünlü tenis oyuncusu Serena Williams, kızı ilk adımlarını atıp yürümeye başladığında antrenmandaydı. Bir ay sonra Instagram’da paylaştığı fotoğrafın altına çok çalışıp dilediği kadar kızı Alexis Olympia’nın yanında olamadığı için iyi bir anne gibi hissetmediğini yazdı. Ne kadar ünlü ya da zengin de olsan bu duygunun kurbanı olabilirsin. Suçluluk duygusu genellenerek “ben bu annelik işini pek beceremiyorum” hissine dönüşüyor.
Dünkü yazımda anne olarak bize kendimizi nelerin suçlu hissettirdiğini paylaşmıştım. Harika yorumlarınız için çok teşekkür ederim.
Bugün de bu derinde hissettiklerimizin davranış olarak kendini nasıl ortaya koyduğunu açıklamak istedim.
Annelerin çocuklarının gelişimindeki rolü, sorumluluğu çok büyük. Çoğumuz hatta belki hepimiz zaman zaman bu büyük sorumluluğun altında ezildiğimizi, bu kadar yükü kaldıramadığımızı hissediyoruz. Kendimizi sorguluyoruz, suçluyoruz, yetersiz hissediyoruz. Bu duygularla nasıl başa çıkacağımızı ayrı bir yazıda ele alacağım.
Öncelikle bize kendimizi suçlu hissettiren başlıklar neler? “En çok hangi alanlarda bu duyguyu hissediyoruz” diye düşündüm. Eminim sizin aklınıza bundan çok daha fazlası gelecektir. Onları da bizlerle paylaşırsanız çok sevinirim.
Doğum sıvı bir çevreden hava bir çevreye geçilen radikal bir değişimdir. Bebek anneden ayrılır ve yeni bir kimlik ortaya çıkar.
Doğum öncesi anne ve bebek bir bütün. Dünyaya geldikten sonra ikisi için de yaşanan şok dönemi yeniden bağlanmayı gerektirir. Bağlanma iki varlık arasındaki çok yoğun ve yakın bir ilişki olarak tanımlanabilir. Bu bağ anneyi yoğun bir şekilde kendini çocuğa adamış hale getirir. Hatta bazen eşini ve kendi hayatını unutur. Anneliği doğru şekilde yapması gerektiğini düşünür.
Bağlanma sevgiyle inşa edilir. Yetişkinin çocuğa ne kadar şefkatle müdahil olduğu, ona bir birey olarak ne kadar şefkatle yanıt verdiği belirleyicidir. Bu en baştan ilişki kurmakla ilgili.
Bağlanma temas kurmaya, çocuğunuzu tanımaya, bir ilişki kurmaya ne kadar istekli olduğunuza bağlıdır. Çocuklar bağ kurmaya her zaman açıktır. Yetişkinin kendini ayarlaması gerekir.
Aile yapıları değişti. Artık aileler daha küçük ve daha yalnız. Toplum olarak onları destekleyecek yapıların oluşturulması gerekiyor. Çocuk yetiştirirken ailelerin topluma, çocukların da başka çocuklara ve yetişkinlere ihtiyaçları var.
Eskiden kadınlar ev hanımıydı. Evin düzeninden sorumlulardı. Baba çalışıp ihtiyaçları karşılıyordu. Tipik düzen buydu. Kadınlar da iş dünyasına girince bu değişikliğe nasıl uyum sağlanacağı konusunda düzenleme yapılmadı.
Kadının rolü değişiyor ve genişliyor. Bugün anne olmak kadınlar için kabul edilen tek işlev değil. Başka seçenekler de var. Kadınlar bazen başka seçenekleri tercih ediyorlar bazen de buna mecbur kalıyorlar. Ama kadınlar hala idealize edilen annelik rolüne saplanmış durumdalar.
