Çocuklarımızın davranışlarını gözlemliyoruz ve o gördüğümüz boyuttan etiketini de kafamızda yapıştırıyoruz. Örneğin, çocuk koltuklara tırmanıyorsa “çok yaramaz”, giyinmeyi reddediyorsa “çok inatçı”, “ödevlerini yapmak yerine uzanıyorsa “çok tembel” ya da “çok sorumsuz”, o anda isteklerinize direniyorsa “çok hırçın” vs… Halbuki çocuklar da yetişkinler gibi sadece ihtiyaçlarını karşılamanın yollarını arıyorlar ve bu arayışı hisleriyle yönlendirerek bir davranış

Bunu okuyunca anne babalar “of ne kadar baskı yaratan bir cümle” diye düşünebilir. Ben baskı yaratan değil de sorumluluk yükleyici demek istiyorum. Çünkü bu cümlenin çok haklı bir tarafı var ki; çocuğumuzun kişiliği bizim onu yetiştirme tarzımızla şekilleniyor.

2013’te Ohio State Üniversitesi & Utrecht Üniversitesi’nin yaptığı araştırma çocuklarını kendi uzantısı olarak gören ailelerin kendilerinin başarılı olamadıkları, içlerinde kalan ya da belki de çok iyi yaptıkları sporlara ya da hobilere çocuklarını yönlendirme konusunda baskıcı olduklarını gösteriyor. Dr. Shefali’nin öncülüğünü yaptığı Duyarlı Ebeveynlik yaklaşımı, çocukları kendi uzantımız olarak algıladığımızda tüm duygusal yükümüzü onlara yüklediğimizi söylüyor.